راهنمای عکاسی خیابانی۳ : تاریخچه عکاسی خیابانی

سلام

خوبی؟

دیروز توسط دوستی فهمیدم ۵ اردیبهشت سالروز درگذشت بیژن ترقی هست.

بعد که از سر کنجکاوی درباره ش سرچ کردن دیدم ترانه سرای خیلی از ترانه های محبوبم، مثه برگ خزان و افسانه محبت بانو مرضیه، ایشون بودن.

یادشون گرامی.

بهت پیشنهاد میکنم بعد از خوندن این مقاله چند از کارای بیژن ترقی، که با صدای جادویی بانو مرضیه خونده شده رو گوش کنی.

خب،

توی این مقاله بخش سوم کتاب راهنمای عکاسی خیابانی به قلم مایکل ارنست سوییت رو میخونیم.

در این بخش تاریخچه کوتاهی از عکاسی خیابانی آورده شده که بسیار جالبه.

راهنمای عکاسی خیابانی

بخش سوم : تاریخچه کوتاه عکاسی خیابانی

اولین عکس ثبت شده از خیابان

عکس زیر که اولین عکس ثبت شده از یه خیابان هست رو لوئی داگر گرفته.

البته دلیل اصلی عکاسی از خیابان نه علاقه اش به عکاسی خیابانی بوده. و نه حتی اون موقع خبری از عکاسی خیابانی بوده.

بلکه نیاز به نور دلیل اصلی این انتخاب بوده.

شاید جالب باشه بدونی که ۱۰ دقیقه طول کشیده که این عکس ثبت بشه!

داگر این عکس رو در ۱۸۳۸ در پاریس ثبت کرد.

 

 

 

لوئی داگر (Louis Daguerre (1781-1851 هنرمند و عکاس فرانسوی بود که برای اختراع فرایند داگرئوتیپ در عکسبرداری شناخته میشه. داگر رو یکی از پدران عکاسی میدونن.

یوژین آتگت هم از پیشتازان عکاسی در محیط های عمومی بوده. اما کارهای آتگت بیشتر در ژانر عکاسی مستند طبقه بندی میشن.

یوژین آتگت (Eugène Atget ( 1927 – ۱۸۵۷ عکاس فرانسوی و از پیشتازان عکاسی مستند بود. تلاش گسترده وی برای مستند سازی معماری ها و صحنه های خیابانی پاریس قبل از مدرن شدن، نام وی رو شاخص کرده.

 

 

 

بعد به پل مارتین می رسیم. اولین کسی که به طور شاخص به عنوان عکاس خیابانی Candid شناخته میشه. مارتین عکس هاش رو در لندن در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ میلادی گرفته.

 

 

پل مارتین (Paul Martin (1864– ۱۹۴۴ عکاس بریتانیایی متولد فرانسه. که کارهای شاخصی در ژانر عکاسی خیابانی و عکاسی در شب داره. در ۱۰ سالگی اولین عکسش رو ثبت کرد. اما عکاسی حرفه ای رو از جوانی_ زمانیکه در لندن کار حکاکی و کپی عکس روی چوب رو انجام میداد_ شروع میکنه. مارتین در ساعات ناهار، در خیابان های لندن، به عکاسی میپردازه. اما هدف اصلیش ازعکاسی، بهبود و آزمایش تکنیکش در حرفه خودش بوده. در مصاحبه ای گفته: “واسم توصیف هیجانی که با ثبت اولین عکسم(توی خیابون) بدون اینکه سوژه متوجه بشه، داشتم ممکن نیست!” اکثر سوژه های وی، کارگر و صنعتگر و از طبقه کارگر بودند.

 

 

هنری کارتیه برسون، پدر عکاسی خیابانی

بعد به قرن بیستم و عکاسان شاخصی چون هنری/آنری کارتیه برسون و جولا هاس(براسایی) می رسیم.

 

هنری کارتیه برسون (Henri Cartier-Bresson (1908 -2004 عکاس فرانسوی بود که در ابداع و گسترش عکاسی خبری و خیابانی نقش اساسی داشت. وی با دوربین مشهور لایکای ۳۵ میلیمتری خود به اقصی نقاط دنیا سفر کرد و با صبر و تقریباً نامحسوس صحنه‌ها را ثبت می ‌کرد. او را پدر عکاسی خیابانی می دانند.

 

و در نیمه دوم قرن بیستم عکاسان صاحب سبکی چون رابرت فرانک، گری وینوگراند و بروس گیلدن داریم که هر یک به جای خود به پیشرفت و شناخته شدن عکاسی خیابانی کمک کردن.

 

 

رابرت فرانک (Robert Frank(1924- 2019 در زوریخ سوئیس متولد شد. او شغل خانوادگی خود، تجارت، را رها کرد و به هنر عکاسی رو آورد. سپس شروع به توسعه سبک خاص عکاسی اش در خیابان های زوریخ کرد. عکاسی حرفه ای را از که هفده سالگی شروع کرد. او بین سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۴ عکاسی را زیر نظر هرمان زیگسر یاد گرفت و سپس به استخدام میشائل ولگنزینگر درآمد. در سال ۱۹۴۷ به ایالات متحده آمریکا مهاجرت کرد و در نشریه هارپرز بازار شروع به کار کرد. عکس های او در این دوران و سال‌های بعد در نشریات مطرحی چون لایف، وُگ، لوک، کَمِرا، چارم و… منتشر می شد. او در طول دوران کاری اش به مناطق مختلف جهان سفر کرده و به عکاسی خیابانی پرداخت.

 

 

 

گری وینوگرند (Garry Winogrand (1928- 1984 عکاس آمریکایی بود که او را بیشتر با عکس‌های خیابانی، که از زندگی روزمره انسان ها، در آمریکای اوایل دهه ۶۰ میلادی گرفته، می‌شناسند. گری وینوگراند حرفه‌ عکاسی خود را هنگام تحصیل در رشته نقاشی در دانشگاه کلمبیا در سال ۱۹۴۸ آغاز کرد. از سال ۱۹۵۵ عکس‌های وینوگراند در نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی در سراسر دنیا به نمایش گذاشته شده‌ اند. آخرین نمایشگاه او در موزه‌ هنرهای مدرن سان‌ فرانسیسکو و گالری ملی هنر واشینگتن بود.

 

 

 

 

بروس گیلدن Bruce Gilden( متولد ۱۹۴۶) عکاس خیابانی آمریکایی ست. او جامعه شناسی خوانده. عکاسی را از جوانی آغاز کرد اما در ۱۹۸۶ و با انتشار عکس هایی که در طی چندین سال در جزیره کنی گرفته بودبه شهرت جهانی رسید. سپس به جزیزه هایتی رفت و از بومیان، جادوگرها و آداب و رسومشان عکاسی کرد. عکس های هایتی را در سال ۱۹۹۶ در کتابی با عنوان هایتی منتشر شد. بعد به سراغ پروژه‌ قدیمیش که از سال ۱۹۸۱ شروع کرده بازگشت و به عکاسی در فضاهای شهری به خصوص خیابان ‌های نیویورک مشغول شد. نزدیک شدن بیش از حد به سوژه و عکاسی با فلاش کارهای وی را متفاوت کرده است.

 

 

 

 

انقلاب دوربین های ۳۵ میلی متری

درسته که هر یک از این اساتید و بزرگان عکاسی، نقشی در تکامل عکاسی خیابانی داشتن. اما چیزهای دیگه ای هم بوده که خیلی کمک کننده بوده.

منظورم دوربین های ۳۵ میلی متری هستن.

روش استفاده ساده در کنار کوچک و قابل حمل بودن دوربین های فیلمی ۳۵ میلی متری، بدون شک نقش بزرگی در ورود دوربین های عکاسی به خیابان ها داشت.

این نقش موثر رو میشه با همه گیری عکاسی بین مردم با ظهور تلفن های هوشمند مقایسه کرد.

گوشی های هوشمند عکاسی رو واسه همه ممکن کردن.

 

 

 

انقلابی که با ظهور دوربین های کوچک ۳۵ میلی متری به وجود اومد نه تنها باعث فراگیر شدن عکاسی شد، بلکه عکاسی رو برای آماتورها و کسایی که دسترسی به تجهیزات حرفه ای و استودیو نداشتن رو هم میسر کرد.

شاید باید پیش از عکاسان، دوربین های ۳۵ میلی متری رو بنیانگذار اصلی عکاسی خیابانی بدونیم.

آنچه گفته شد فقط خلاصه کوتاهی از تاریخ عکاسی خیابانی بود.

بهت پیشنهاد میکنم درباره عکاسانی که اسمشون برده شد تحقیق کنی و عکس هاشون رو ببینی و بررسی کنی.

امیدوارم این شرح کوتاه این مسئله رو روشن کرده باشه که عکاسی خیابانی یه پدیده زودگذر نیست.

این ژانر، گذشته پربار و پر پیچ و خمی داشته که لازمه همه کسایی که خودشون رو عکاس خیابانی میدونن ازش اطلاع داشته باشن.

 

[ادامه دارد…]

منبع+